هزار و دویست و چهل و چهار

ما فقط نگاه میکنیم

لبخند میزنیم و اندوهمان را پشت نقاب شادی پنهان میکنیم

اشک هایمان را دانه دانه تسبیح و در تاریکی شب پاره میکنیم

حسرتی آنچنان پررنگ میکشیم تا روشنایی صبح طعنه زنان نمایان شود.

آری ... هیچ چیز نمیشود.